In Kermanshah, een stad gelegen in het Koerdische deel van Iran, ben ik acht jaar voor de revolutie op de wereld gekomen. Met de ritmische betoging van de revolutie, gevolgd door de oorlog sirenes, ben ik in dezelfde stad leren waarnemen, lopen, schrijven, lezen. De sirenes hielden heel lang aan en wij hielden net zolang vol, totdat onze stad in een spookstad was veranderd. Pas daarna hebben we de stad verlaten en daarmee heb ik de eerste stap in mijn vluchtverhaal gezet. Het verhaal dat niet ophield, totdat ik in 1995 in Nederland terecht kwam.

Ik schrijf om mezelf en de mensen om mij heen te begrijpen. En om de vragen van het leven proberen te beantwoorden. En dit doe ik met veel passie voor de mens het leven en de emoties. Schrijven is een hartstocht om daarmee het leven met een andere blik te bekijken, te evalueren en soms door middel van het verhaal, te veranderen. Wat in werkelijkheid dominant is, kan in het verhaal zijn zwakke gezicht tonen.