Vonne van der Meer schrijft over dingen waar je moeilijk over kunt praten, dingen die pijnlijk zijn. Zij heeft geen religieuze opvoeding gehad, maar voelde zich wel tot religie aangetrokken. Op latere leeftijd studeerde ze en op haar 42ste heeft zij zich katholiek laten dopen. In haar werk komen religieuze thema’s voor en rituelen zoals het laatste sacrament.

Willem Jan Otten laat in zijn boek ‘Specht en zoon’ de hoofdpersoon deze zin zeggen tegen zijn opdrachtgever voor wie hij een schilderij van zijn zoon zal maken. Zo’n zin zet me aan het denken, want als op pasen (de dag waarop Jezus opstaat) ‘een zoon’ ‘klaar is’, is dat vast niet toevallig.
Dit jaar denken we met elkaar na over de vraag: hoe deel je je passie of geloof? Vroeger bleven we in Nederland ieder keurig binnen de eigen zuil of leefsfeer. We respecteerden elkaars mening en voor de rest leefde ieder in de eigen sfeer.

Volgens Oek de Jong was in de jaren zeventig en tachtig het geloof een onderwerp waar niet over geschreven mag worden. Hij stelt dit in zijn essay Niet werken, niet handelen. Nergens was deze houding zo sterk als in Nederland. Hij verklaart dit vanuit het feit dat ook nergens anders de calvinistische geest zo zwaar drukte als hier. Ook De Jongs eigen jeugd kenmerkt zich door vaste dogma’s. In de jaren zeventig maakte men zich vrij van de cultuur die als benauwend werd ervaren. Maar religie is volgens De Jong ook een kwestie van overgave. Een ware mysticus is in staat het triviale leven te omhelzen.