In de romantische schilderkunst is het landschap zowel een indrukwekkend schouwspel waar de mens als een nietig figuur tegen afsteekt, als een tafereel van harmonie en rust.

In hoeverre zijn deze landschappen een beschrijving van wat men in de natuur ziet of meer een afspiegeling van de eigen gemoedsgesteldheid. En waarom die bergen in het werk van Nederlandse schilders?

Is Marsmans 'Denkend aan Holland' een nuchtere tegenhanger?

In het boek Onzichtbare steden van Italo Calvino brengt Marco Polo verslag uit van zijn reizen aan zijn gastheer, Kublai Kan, de Tataarse keizer. De keizer komt er achter dat er fictieve plaatsen worden beschreven die verwijzen naar Venetië.

James Joyce beschrijft in Ulysses in 600 pagina’s een dag uit het leven van Leopold Bloom. Straten, cafés en winkels in Dublin zijn in het huidige Dublin nog terug te zien. Sterker nog, Joyce liefhebbers kunnen nu nog dezelfde lunch als Bloom bestellen, en zijn citroenzeep bij de drogist kopen.

Steden met al hun hectiek hebben een magische aantrekkingskracht. Een stad kan je opnemen, maar ook in eenzaamheid achter laten. Ze kunnen het decor vormen van een zowel een romantische affaire als een horror verhaal.

De angst voor een onbekende wereld, waarin een politiek regime, technologie of natuurrampen een bedreiging vormen zijn een terugkerend onderwerp in de kunst. Aldous Huxley en George Orwell schreven er over, maar ook Ayn Rand.

In hoeverre zijn hun toekomstbeelden bewaarheid? Waren hun waarschuwingen terecht of is het allemaal meegevallen? Apocalyptische soort schrikbeelden inspireren ook huidige schrijvers bewijst het boek The Road van Mccarthy. Boek (en film) door Oprah Winfrey een apocalyptische droom genoemd deed veel stof opwaaien.