Sneller

Ik kruip uit mijn holletje. Rustig hoor, anders word ik gezien. De Roofvliegers daar moet je voor oppassen. Ik ben uiteindelijk uit mijn holletje en vlucht naar de overkant. Ik piep naar mijn zusje dat zij kan komen, ze rent naar mij toe. Ik schrik op van het geschreeuw van een bruine Roofvlieger, met z'n klauwen open gestrekt vliegt hij naar mijn zusje. 'Ze is te langzaam', denk ik geschrokken. Ik wil haar helpen maar denk dan terug aan wat mijn vader altijd zei tegen mij toen ik klein was; "Als iemand op sterven staat, red jezelf dan".

Met bange ogen kijk ik haar aan en sprint weg. Bij een dicht begroeide plek blijf ik stilstaan, ik voel me meteen schuldig. Ik heb haar aan de dood overgeleverd. 'Laat mij met haar meegaan!' Schreeuw ik hard. Verslagen krul ik me op, ik ben gewoon slap en kan helemaal niks.

'PANG!' Ik word wakker door een knal, mijn kop schiet omhoog en knalt tegen de steen waar ik tegen aan lag. Geblaf, voetstappen, een vreemde taal. Tweebenen. Dat is het eerste wat in mij opkomt, en ze zijn met hun gevaarlijke Blaffers. Er komt er één richting mij rennen, ik sluip stilletje achter de steen. Hij ziet me niet als ik niet snel beweeg. Mijn hartslag wordt steeds sneller. Gesnuffel dicht in mijn buurt, ik kan zijn adem al voelen. Mijn snorharen trillen en een groot oog nadert mij. Ik voel kwijl om mijn kop en kijk langzaam omhoog. De Blaffer z'n bek zit boven mijn hoofd klaar om mij op te eten. Ik knijp mijn ogen dicht en wacht in paniek op mijn dood... Maar die komt niet, zijn tong likt over mijn hoofd. JAK! GATZIE! Ik ben drijfnat. De Blaffer blaft vrolijk en begint met zijn staart te schudden. Hij pakt me in mijn nekvel en brengt me naar een Tweebeen. Die kijkt mij hoofdschuddend aan, teleurstelling in zijn ogen. Hij schreeuwt iets tegen de Blaffer en schopt tegen het beest aan waardoor hij jankend in een hoekje kruipt.

Mij heeft hij ondertussen al losgelaten, ik ren snel weg. Ik heb nog nooit een Blaffer in het echt gezien, mijn ouders zijn er wel twee tegenkomen. Dat is een vreselijk verhaal, ook het verhaal waarbij mijn moeder is omgekomen. Ik kom aan de rand van het bos. Ik loop richting mijn hol, maar toch heeft het gevoel van honger mij overgenomen. 'Dichtbij staat een bramenstruik', denk ik. Ik sluip voorzichtig naar de struik en pak een mondvol bramen.
Even later kom ik bij mijn holletje, in gedachten wring ik me naar binnen. Wat is het toch leeg. Een beetje te leeg. Geritsel. Ik draai me snel om en alles wordt zwart.