Het voelt onwezenlijk
Een heel klein beetje droef voel ik me, een heel klein beetje maar, om wat was; om de plek die bibliotheken innamen in de samenleving. Om de tijd die voorbij is. Een grote vestiging in het hart van Capelle, met in de wijken volwaardige bibliotheken. Groei in ledenaantallen, groeiende collecties voor alle doelgroepen. Van uitleen via kaartjes naar automatisering. Van een beetje automatisering naar zelfservice. Maar toen: De crisis, sluiting van filialen, afscheid van collega’s, internet, liefdesslotjes aan de stalen trap, anders lezen.
Tegelijk voel ik ook een avontuurlijke nieuwsgierigheid. Hoe zal het worden aan de Duikerlaan? Wat zal het ons brengen? In Krimpen: zullen ze daar merken dat Capelle even dicht is? En bij onze servicepunten? En natuurlijk straks: zal de stad trots zijn op dat wat we willen realiseren? Zullen mensen straks graag verblijven in hun bibliotheek? Daar waar iedereen welkom blijft, waar status onbelangrijk is. Een ontmoetingsplaats rond kennis en inspiratie, een verbindingsplaats tussen kennis en mensen. Een plek waar je je kunt ontwikkelen. Kortom: een deurtje dicht en een nieuwe deur open.

In Krimpen ervaren we al hoe heerlijk het is om te werken in een eigentijds gebouw. In Capelle is het nog even wachten en een beetje in het duister tasten. Wat ik wel weet, en die wetenschap deel ik graag met u: de mensen die bij ons in Bibliotheek aan den IJssel werken, zijn goud waard. Ook nu heb ik weer ervaren dat we er samen voor gaan, dat iedereen er staat als het nodig is. Grote complimenten voor de mensen die de verhuizing georganiseerd hebben. Grote complimenten voor de inpakkers, de opruimers, de heen en weer rijders. Ben blij met jullie! En met u. Met uw geduld en de vele woorden die u sprak om ons moed in te spreken.

Tot snel ziens. Als een echte kapitein verlaat ik nu als laatste het pand. Heel even kijk ik nog om… Ik ben klaar om te vertrekken en straks na de zomer vernieuwd terug te komen!